در سال ۱۳۹۳، شورای عالی انقلاب فرهنگی متنی تحت عنوان «اصول و سیاست‌های موسیقی در کشور» تدوین کرد؛ اما نخبگان و نمایندگان حوزه موسیقی بر این نظر بودند که در تدوین این سند، جامعه موسیقی نقشی نداشته است. علاوه بر این، سند رویکردی منفی به موسیقی داشته و ملاک‌های تفسیری برای مجریان عرصه موسیقی ارائه کرده است. به دلیل اهمیت این سند و تأثیرگذاری چنین اسنادی بر وضعیت فرهنگ و هنر کشور مقرر شد مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست‌جمهوری با همکاری نمایندگان عرصه موسیقی سند جدیدی تدوین کند که در نهایت در قالب کتاب حاضر منتشر شد.

گزارش رصد فرهنگی (4)

سینمای ایران در سال 1398

خصیصه بزرگ سینمای ایران در تصویر جهانی آن؛ سینمای کم هزینه، واقع گرایانه با قصه‌های جهانی و دردمندانه درباره انسان است. در این گزارش مسیر سینمای ایران در سال 1398، از گزارش میراث سال 1397 آغاز و با طرح و نقد و بررسی بررسی جریان سیاست‌گذاری (سیاست‌های اداری و مدیریتی، اقتصادی و مالی) و برنامه‌ریزی‌های مرتبط با تولید و پخش و اکران و حضور در جشنواره‌های داخلی و خارجی ادامه می‌یابد. همچنین جریان فیلم‌سازی سال 1398، از منظر تفکیک نقش نهادهای فیلمسازی در کشور گزارش و بررسی می‌شود و در نهایت با سخنی کوتاه پیرامون اخبار رخدادهای اعضای خانوادة سینمای کشور بسته پایان می ‌یابد.

گزارش رصد فرهنگی (۱)

سیاست موسیقی در ایران

در گزارش حاضر ابتدا وضعیت موجود موسیقی ایران در سال 1398 توصیف شده و در ادامه دو رویداد مهم مرتبط با موسیقی در این سال (حواشی پیرامون قانون اخذ مالیات از اجراهای صحنه‌ای و همخوانی آهنگ ساسی مانکن در مدارس) تشریح شده است. به نظر می‌رسد این دو رویداد گویای وضعیت موسیقی کشور از نظر اقتصادی، فرهنگی و وضعیت نهادهای سیاست‌گذاری و متولی است.بر اساس این گزارش موانع بوروکراتیک با ضعف‌های مترتب بر ساختار، بودجه و تخصص در دفتر موسیقی به شکل موانعی برای تغییر وضعیت موجود موسیقی هویدا می‌شود و این دلایل، در پیوند با محدودیت‌های ایجادشده‌ی رسمی در بستر ایدئولوژیک، موجب زوال موسیقی ایرانی در بخش میراثی و فرهنگی می‌شود.در بخش پایانی این گزارش، روندهای آینده بر اساس وضعیت کنونی توصیف شده است.