از نیمه دهه هفتاد شمسی، نهادهای دولتی در ایران به تدریج به ضرورت پژوهش درباره تحولات و پدیدارهای فرهنگی و اجتماعی پی بردند و چنان که انتظار می‌رفت در گام نخست به گردآوری داده های کلان توجه نشان دادند. یکی از اولین پیمایش هایی که در سطح ملی اجرا شد پیمایش ملی «مصرف کالاهای فرهنگی» بود. ایده این پیمایش به گفته طراحانش به سال 1374 باز می گردد. آن زمان برخی از کارکنان سازمان برنامه و بودجه و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با پژوهش «مصرف کالاهای فرهنگی» یونسکو آشنا شدند و ملهم از آن، طرح پژوهشی مشابهی را تدارک دیدند. در این چارچوب، پرسشنامه یونسکو متناسب با فضای فرهنگی و اجتماعی ایران جرح و تعدیل و در واقع مفصل تر شد و در چهار شهر اراک، بوشهر، اهواز و همدان با نمونه ای پانصدتایی به اجرا گذاشته شد.
در گام بعدی در سال 1378 این پرسشنامه در 28 مرکز استان در قالب «موج اول پیمایش ملی مصرف کالاهای فرهنگی» اجرا شد. این پیمایش به الگویی برای تحقیقات بعدی بدل شد. پس از آن مقرر شد طرح های ملی به شکل منظم و ادواری اجرا شوند، به ویژه آنکه اجرای این پژوهش ها، با درج در برنامه های سوم و چهارم توسعه، پشتوانه و حتی الزام قانونی یافته بود. بدین ترتیب موج دوم «پیمایش ملی مصرف کالاهای فرهنگی» در سال 1382 در مراکز همه استان های کشور اجرا شد.
گزارش حاضر موج دوم «رفتارهای فرهنگی ایرانیان» است که بعدها بیشتر با عنوان «پیمایش ملی مصرف فرهنگی» شناخته شد. موج دوم این پیمایش با تغییراتی در پرسشنامه و طرح نمونه گیری به فاصله چهار سال از اجرای موج اول، در پاییز سال 1382 اجرا شد.
فصل بندی یافته های این پیمایش به شرح زیر است:
فصل اول: ویژگی های نمونه
فصل دوم: زمان فراغت ایام هفته
فصل سوم: مطالعه کتاب
فصل چهارم: مطالعه روزنامه و مجله
فصل پنجم: استفاده از رادیو
فصل ششم:استفاده از تلویزیون
فصل هفتم: استفاده از ویدئو
فصل هشتم: استفاده از ضبط صوت
فصل نهم: استفاده از کامپیوتر
فصل دهم: رفتن به سینما و تئاتر
فصل یازدهم: فعالیت مذهبی
فصل دوازدهم: فعالیت اجتماع
فصل سیزدهم: فعالیت های هنری و دستی
فصل چهاردهم: گردش و تفریح
فصل پانزدهم: شرکت در مجامع فرهنگی
فصل شانزدهم: بازدید از میراث فرهنگی
فصل هفدهم: مسافرت
فصل هجدهم: ورزش
فصل نوزدهم: بازی
فصل بیستم: تسهیلات فرهنگی